امروزه ، پر مصرف ترين لوازم بسته بندي نهايي انواع محصولات، كارتن است. كارتن ها با ضخامت هاي متفاوت ورق مي توانند براي بسته بندي محصولاتي با وزن ها، ابعاد و حساسيت هاي متفاوت بكار روند.
براي بسته بندي محصولات حساس مي توان از كارتن هاي پلاستيكي (كارتن پلاست ) كه مقاومت بيشتري در برابر عوامل محيطي بخصوص رطوبت دارند استفاده كرد.
كارتن ها از نظر شكل در انواع مختلف توليد مي شوند ولي نوع معمولي (چهار درب در بالا وپايين) بيشترين كاربرد را دارد.
در بيشتر موارد جهت بستن درها از چسب هاي نواري استفاده مي شود( كاربرد چسب مايع و منگنه در صنايع غذايي ممنوع است).
اين چسب ها در نوع و تيپ هاي مختلف توليد مي شود كه بعضي از آنها در بسته بندي كارتن ها بكار مي رود. چسب هاي خود چسب اولين بار دراواسط قرن نوزدهم ميلادي درجراحي بكارگرفته شد. نوارهاي پارچه اي را با چسب مايع طبيعي روكش مي كردند. در اوايل قرن بيستم با روكش مايع چسب روي نوارهاي كاغذي از آنها در صنعت اتومبيل(رنگ آميزي) وسپس بسته بندي كارتن استفاده مي شد.
در گذشته نه چندان دور عمده مصرف از نوع چسب نواري كاغذي آب چسب (water active ) بود كه اغلب از كيفيت پايين برخوردار بوده و كار با آن نيز بسادگي امكان پذير نبود.
با پيشرفت سريع صنعت پلاستيك در اواسط قرن بيستم، توليد فيلم هاي پلاستيك و شناخت هر چه بهتر خواص پلاستيك ها ، استفاده از آنها در صنعت بسته بندي نيز به مرور آغاز شد. اولين بار قبل از جنگ جهاني دوم فيلم هاي پلاستيك در آلمان بكارگرفته شد ولي تا بعد از جنگ به بازار مصرف عمومي راه نيافت. مصارف عمومي فيلم هاي پلاستيك در دهه 60 ميلادي با ورود فيلم هاي پلي پروپيلن(PP ) رونق گرفت. بعدها با پوشش (coat ( مايع چسب روي فيلم پلاستيكي و تثبيت آن در هوا چسب هاي نواري خود چسب پلاستيكي بوجود آمد و بخاطر استقبال گسترده بازار به سرعت از نظر فني و كيفي پيشرفت كرد.